"نماز عشق دو رکعت" است که وضوی آن جز با خون صحیح نیست. نمازی است که هرجا نمیشود بجا آورد مگر در قتلگاه، پس با فضیلتترین آن در حرم کربلاست.
"نماز عشق دو رکعت است" مقدمات فراوان میخواهد، اول عاشق باید دل را به اشک شستشو دهد؛ بعد، از عشق لقاء بسوزد. تا آنکه این سوختن در خانه تنش افتد و با خون، وضویش را آماده سازد.
"نماز عشق دو رکعت است" بعد از نماز، ملائک را در اطراف میبینی که آمادهاند تا تو را به معراج و دیدار خدا برند. معمولاً در جبهه بجا آورده میشود. بر تمامی آنها که به جبهه مشرف شدهاند واجب میشود؛ چون شهادت را انتخاب کردهاند. این دو رکعت نشانهی پیروزی است. چون شهادت نیز خود پیروزی است.
"نماز عشق دو رکعت است" اما نمیشود؛ نوشت چرا که نوشتن برای این نشاید.
"نماز عشق دو رکعت است" رکعت اول: خونین شدن "تن" رکعت دوم: آزاده شدن" روح"
کسی نیست و نخواهد آمد که لذت و مناجات این نماز را بداند، چرا که بجا آورندگان آن شهیدانند و کسی ندانست که عاشق با این نماز تا کدامین منزل دوست را پیمود اما غنچههای باز شده خونین در بدنش گواهی میدهند که به سرمنزل لقاء رسیده است.
می دانم که اگر با شهدا مواجه شویم آنان خواهند گفت:
اگر ما هم مثل شما پای ارزش های انقلاب کوتاه می آمدیم،امروز نهال انقلاب به
این شجره طیبه ، تبدیل نمی شد. شجره ی زیبایی که اصل آن ثابت و شاخ و برگ
آن در آسمان هاست.
اما احساس می کنم باید باز خوانی دوباره ای از فرهنگ جهاد و شهادت داشته
باشیم تا خود را به راه و رسم مسافران ملکوت نزدیکتر نماییم.
داستان دلبستگی مقام معظم رهبری و کتاب از آن رشته هاست که سر درازی دارد. فقط همین قدر بدانید که دوستی چند سال پیش از قول ایشان نقل می کرد: «یکی از چیزهایی که همیشه حسرتش را می خورم و به خاطر اقتضائات رهبری نمی توانم به سراغش بروم، قدم زدن در همین راسته کتاب فروشی هاست! کاش می شد...»
کتاب "فرمانده من" تولید دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری است که از چاپ شصتم نیز عبور کرده است. این کتاب حاوی قصه هایی از فرماندهان دفاع مقدس است که رحیم مخدومی، احمد کاوری، داوود امیریان، علی اکبر خاوری نژاد، حسن گلچین، هادی جمشیدیان و عباس پاسیار و… به نگارش درآورده اند.